Ruch Światło - Życie
ODB, OND, Domowy Kościół
Parafia pw. bł. bp Michała Kozala w Gnieźnie

Droga osiągania dojrzałości chrześcijańskiej
Poniższe elementy określają życie chrześcijanina we wspólnocie z Bogiem i z braćmi w Duchu Świętym. Bez stałego uczestniczenia w nich nie można trwać w przekonaniu, że jest się dojrzałym chrześcijaninem.


1. Życie słowem Bożym – umiejętność rozwiązywania konkretnych problemów i sytuacji życiowych, opierając się na Ewangelii.
2. Życie liturgią, która jest miejscem osobowego spotkania z Bogiem Żywym, z Ojcem, Synem i Duchem Świętym.
3. Modlitwa, która jest kontynuacją sakramentalnego spotkania z Bogiem.
4. Życie w łączności ze wspólnotą Kościoła będącą środowiskiem, w którym spotkanie osobowe z Bogiem utrwala się na płaszczyźnie spotkania w jedności i miłości z innymi wierzącymi.
5. Diakonia, czyli przyjmowanie odpowiedzialności we wspólnocie i ze wspólnotą o charakterze misyjnym.


Etapy formacji
Etapy formacji w Ruchu Światło-Życie mają swoje źródło w dokumencie Obrzędy chrześcijańskiego wtajemniczenia dorosłych. Są to etapy wyszczególnione w przygotowaniu do chrztu dorosłej osoby, ale powinny one w jakiejś formie pojawić się w życiu każdego chrześcijanina, także tego, który został ochrzczony w niemowlęctwie. Są nimi: ewangelizacja, katechumenat, mistagogia. Każdy z nich ma swój cel i nie pojawiają się one w życiu chrześcijanina jednorazowo.


Ewangelizacja jest to spotkanie z Ewangelią, czyli Dobrą Nowiną i z przemawiającym w niej Jezusem Chrystusem, odkrycie w Nim żyjącej Osoby zainteresowanej moim życiem, Osoby, która może nadać mojemu życiu sens, która ma dla mojego życia plan.
Pierwsza ewangelizacja wciąż powinna być pogłębiana. Nic się nie dokonuje raz do końca życia. Każde rekolekcje, ale także każda modlitwa na nowo wprowadzają nas w oddanie życia Jezusowi. Wciąż powinniśmy stawiać sobie pytanie: W czym jeszcze Jezus chce być obecny w moim życiu?


Etap deuterokatechumenatu zaczyna się wprawdzie w konkretnym momencie, ale w jakiś sposób trwa aż do końca życia. Jego celem jest wprowadzenie w szkołę uczniów Chrystusa: uczenie się od Jezusa.


Trzeci etap to mistagogia: urzeczywistnianie tego, co odkryło się w czasie deuterokatechumenatu odnośnie powołania i wspólnoty, w której się żyje: małej grupy, rodziny, kręgu, całego Ruchu. We wspólnocie jej członkowie uczą się służyć.


Podjęcie posługi jest wezwaniem do dalszej formacji, bo formacja w Ruchu nigdy się tak naprawdę nie kończy. Każdy jego członek wezwany jest do nieustannego formowania się, nawracania, rozwoju duchowego, a także zdobywania potrzebnej wiedzy i umiejętności praktycznych.


Pedagogia nowego człowieka
Istotą Ruchu nie jest podawanie wiedzy religijnej, ale uczenie życia po chrześcijańsku. We wszystkich inicjatywach, które ks. Blachnicki proponował, podejmował i rozwijał, dążył do tego, by miały one charakter zdarzenia, spotkania, przeżycia i działania duchowego. Ruch miał być dynamicznym, zaangażowanym działaniem w kierunku rozwoju i pogłębienia wiary.


Podstawowe metody realizacji programu formacyjnego to:


1. metoda „światło-życie” przenikająca wszystkie elementy programu formacyjnego,
2. oaza rekolekcyjna,
3. mała grupa formacyjna.